Ik kreeg dit boek van P. voor mijn verjaardag, en het heeft me toch een hele tijd gekost om hem uit te lezen. Het boek was eigenlijk vrij pijnlijk om te lezen omdat het zo mooi de eenzaamheid van het startende volwassen leven kan beschrijven.
Het boek gaat over Tsukuru Tazaki, die als enige van zijn vriendengroep niet in zijn geboortestad blijft, maar een opleiding ingenieur gaat studeren in Tokyo. Daar in Tokyo leeft hij in een sleur, die zijn leven doelloos lijkt te maken. Hij ervaart geen plezier meer en denkt regelmatig na over de dood, maar onderneemt nooit een wanhoopsdaad. Tsukuru blijft denken aan de tijden van vroeger, waarin hij deel was van een zeer hechte vriendengroep. Wanneer hij een tijdje terugkeert naar zijn geboortestad lijken zijn vrienden verder gegaan zijn met hun leven, en geen er geen behoefte meer aan hebben om nog met hem af te spreken. Hij ervaart een intens gevoel van eenzaamheid doorheen de rest van zijn leven, omdat de breuk met de ooit hechte groep hem blijft achtervolgen. Hij besluit onder lichte dwang van Sala, een vriendin die hij ontmoette in Tokyo, uit te zoeken hoe het komt dat hij plots door zijn vrienden verstoten is.
Ik vond het boek zelf wel met mooie woorden geschreven, en de emoties van het hoofdpersonage waren zeer meeslepend. Desondanks vond ik het vervelend dat er vaak werd afgeweken van het hoofdverhaal en dat deze zijsprongetjes dan ook vaak geen echt einde hadden. Ze leidden eigenlijk nergens toe. Ik stoorde me hier tijdens het lezen enorm aan, maar achteraf bekeken zorgde het er wel voor dat ik het hoofdpersonage beter leerde kennen en me eraan kon hechten. Deze manier van verhaal-vertellen was met andere woorden dus wel nodig om een leeg, kleurloos personage toch vorm en inhoud te geven, door gebeurtenissen uit zijn leven te beschrijven.
Bij deze dus:
Lauranne Leest 