Haemin Sunim, de schrijver van het boek, blijkt een soort van bekende Koreaanse Boeddhistische Monnik Twitterfamous meneer te zijn. En waarom hij zo veel volgers heeft begrijp ik zeker en vast.
Het boek heeft geen verhaal maar bestaat uit korte zinnetjes die je doen stilstaan bij je emoties en hoe je hiermee omgaat. Het bespreekt ook vaak vergevingsgezindheid en mildheid, niet alleen voor anderen maar vooral ook voor jezelf.
Boris was alvast geen fan van het boek. De prentjes vond hij best tof, maar de teksten die de auteur schreef vond hij soms nogal vreemd. Ik begrijp hem ergens wel, omdat uit sommige teksten wel blijkt dat de auteur schrijft vanuit een andere cultuur, die niet altijd herkenbaar is voor ons met ons westerse denken. Toch vond ik het de moeite waard om er eens bij stil te staan hoe andere culturen geluk zien.
Ik moet zeggen dat het thema van dit boek laatste tijd voor mij wel een zekere rust brengt, omdat ik merk dat ik me regelmatig spiegel aan anderen en me afvraag waar ik thuis hoor in deze maatschappij. Ik zie mijn omgeving stilletjes aan werken aan hun toekomst, maar zelf heb ik nog geen concreet idee van waar ik eigenlijk heen wil. Ik moet toegeven dat ik hierdoor aan mezelf begon te twijfelen. Ik vroeg me soms af of ik misschien iets verkeerd deed, aangezien ik de laatste tijd weinig vooruitgang boek. Het boek deed me even stilstaan bij het idee dat ik mij niet hoef te haasten en eigenlijk ook geen permanente beslissingen moet gaan nemen om mijn leven op orde te gaan brengen. Tijdelijke orde is ook oké, zolang ik me op dit moment maar goed voel.
Wat voor mij ook een groot pluspunt is aan dit boek, zijn de prachtige illustraties van Youngcheol Lee. Deze scheppen perfect de sfeer bij de gebalanceerde stukjes die de auteur schrijft.
“Is het leven druk, of is het mijn geest die druk is?”
Voor alle duidelijkheid dus:
Lauranne Leest 