Ik vond dit boek in Dublin in ‘Waterstones’. In eerste instantie werd ik aangetrokken door de supermooie kaft, maar toen ik binnenin de illustraties van Jon Klassen zag was ik helemaal verkocht! Ik las het Engelstalige boek, maar er is ook een Nederlandstalige uitgave.
Pax is een boek dat geschikt is voor kinderen vanaf 10 jaar, maar het spreekt zeker en vast ook oudere kinderen en volwassenen aan. Het verhaal bestaat uit twee delen die door elkaar heen lopen. Het deel van Pax (de vos) is aangeduid met een klein vosje bovenaan de pagina, het deel van Peter (het mensenkind) is aangeduid met een tekening van een jongetje.
Pax en Peter zijn onafscheidelijk, tot er een dag komt waarop de vader van Peter zich meldt als vrijwilliger in het leger. Dit zorgt ervoor dat Peter moet verhuizen en Pax alleen achterblijft. Omdat de trouw tussen de vrienden zo groot blijkt, beslist Peter om zijn tamme vos terug te gaan zoeken. Dit wordt een tocht waarin beide personages niet alleen op zoek gaan naar elkaar, maar ook naar zichzelf.
Wat het boek zo mooi maakt voor mij is dat duidelijk gezien wordt doorheen het verhaal dat de band tussen de twee personages bijzonder sterk is. Pax voelt aan de stemming van Peter dat er iets op komst is, hij voelt een afscheid naderen. Peter heeft verdriet en Pax wil hem op die momenten zo graag helpen. Het is dan ook hartverscheurend om te lezen dat hun wegen scheiden. Ook wanneer de twee niet meer samen zijn merk je dat de twee verhalen met elkaar verbonden blijven omdat de vrienden telkens aan elkaar blijven denken. Ze willen beide doorzetten om elkaar terug te kunnen zien.
Of ze elkaar daadwerkelijk terugzien zal ik dan maar niet verklappen ;).
De schrijfstijl bleef me boeien omdat Pax niet verpersoonlijkt wordt. Hij is en blijft een vos, die samenleeft met andere vossen, en daar ook zijn plekje in de roedel zoekt. Verder kan ik nog ook zeggen dat de illustraties supermooi de sfeer en de stemming van het verhaal weergeven, zonder al te letterlijk uit te gaan beelden wat er precies allemaal ‘aan het gebeuren is’.
Wat me echter wel wat stoorde waren de moraliserende korte passages over waarom oorlog slecht is en mensen niet altijd goed zijn voor elkaar en de natuur. Het hoefde niet altijd zo expliciet besproken te worden, de plotse ‘diepte’ van het jeugdige en moedigeverhaal maakte het boek in die delen nogal ‘log’ om te lezen. Voor mij was het wel oké, maar wanneer ik het boek als kinderverhaal zie, denk ik dat dit nogal belerend overkomt en kinderen daardoor even uit het verhaal wegtrekt.
Ik wou hier eerst nog meer illustraties bij plaatsen, maar toen besefte ik dat ik het zelf zo zalig vond om ze hoofdstuk na hoofdstuk te ontdekken! Dus koop dan maar gewoon het boek hihi!
Samenvattend dus:
Lauranne Leest 