De vorige novel van Craig Thompson, ‘Blankets’ (of ‘Een deken van sneeuw’), vond ik echt fantastisch. Dit was in een vorige recensie wellicht ookwel duidelijk te merken. Echter ben ik zonder enig idee van het thema in ‘Habibi’ beginnen lezen. Ik had dan ook verwacht om een net zo poëtische novel te mogen lezen. Het bleek echter een heel ander soort boek te zijn.
Allereerst is de tekenstijl van het boek echt ongelofelijk uniek. Ik denk dat dit veruit de mooiste graphic novel is die ik ooit gelezen heb. De combinatie van de prachtige manier waarop Thompson het arabische landschap en de bevolking tekent, samen met de arabische kalligrafie die gebruikt wordt, maakt boek echt een genot om naar te kijken. Er in slagen om doorheen een graphic novel een emotie van een personage via beeld over te brengen is zeker en vast een kunst apart. Het is voor mij het eerste boek waarbij de personages echt tot leven werden getekend.
Het verhaal speelt zich af in het midden-oosten en begint wanneer Dodola en Zam elkaar kennen als kindslaven. Ze ontsnappen en leven jarenlang samen in de woestijn. Hier prostitueert Dodola zich om hen van eten te voorzien. Alles gaat relatief goed, tot Dodola gekidnapt wordt. Wat verder volgt is een verhaal van zoektocht naar elkaar en de beleving het grote verdriet dat ontstaan is door de plotse scheiding van de twee.
Laat ik zeggen dat deze alinea kort de rode draad van het boek weergeeft, maar dat het boek slechts voor een klein gedeelte een tragisch liefdesverhaal bleek te zijn. De vertelling is emotioneel bijzonder zwaar geladen, en heeft vele lagen. Het verhaal laat voornamelijk verschillende gruwelijke thema’s aan bod komen; waaronder een overdaad aan seksualisatie van de vrouw, harems, mishandeling, castratie, mensenhandel, racisme, trauma’s,… Dit alles is vervolgens verweven in een verhaal dat bestaat uit gebeurtenissen in het leven van de personages zelf en de link met teksten uit parabels van de Koran. Ik moet zeggen dat deze Koran-teksten op sommige momenten het verhaal wel mooi met elkaar verbinden, maar me ook op veel momenten gewoon boven het hoofd gingen. Sommige passages begreep ik gewoonweg niet, of vond ik vreselijk oninteressant. Bijvoorbeeld een magisch vierkant met cijfers en letters waarvan ik de bedoeling helemaal niet begreep hoefde er voor mij niet persé in.
Wanneer het bizarre verhaal een beetje bezonken was besefte ik wel dat het boek op enkele vlakken uiteindelijk wel overeenkomt met ‘Blankets’, zo bespreekt Thompson in beide boeken bijvoorbeeld de thema’s schaamte, puurheid en godsdienst. Toch kon ik de eenvoudigheid van ‘Blankets’ net iets meer smaken dan deze ingewikkelde uiteenzetting. Het boek heeft verder wel bijzonder veel goede recensies, en die kan ik begrijpen, want zelden heeft een graphic novel zo veel diepgang en verborgen symboliek. Versta me dus niet verkeerd, het boek was niet slecht, ik zou zeker aanraden, als je weet waaraan je begint.
Lauranne Leest 