Hey hallo! Ben ik weer. Of ik te veel TV kijk? Misschien…
‘Atypical’ is een komisch drama dat gaat over Sam, een jongen met autisme, en zijn gezin.
In het begin was ik best wel enthousiast over de serie, ondanks dat Sam zelf misschien wel net iets té stereotyp werd voorgesteld. Hij vinkte alle hokjes volledig af; een vreemde obsessie voor pinguins, geen enkel begrip voor andere mensen, niet om kunnen met omgevingsprikkels zoals licht en geluid, spraakverwarring hier en daar. Diepgang en persoonlijkheid is bij het hoofdpersonage niet echt te vinden.
Ik vond het ook nogal bizar dat iemand met een relatief hoog IQ zoals dat van Sam toch nog zo sociaal onaangepast is. Daarmee bedoel ik natuurlijk niet dat het autisme zou verdwijnen bij mensen met een ‘normaal’ IQ, maar mensen zoals Sam hebben aan de leeftijd van 19 jaar best wel wat kennis van sociale rollen vergaard, lijkt me dan. Ik kan me voorstellen dat de serie voor jongere kijkers die zelf ook autisme hebben best wel deprimerend is. Sam wordt door het gebrek aan diepgang afgebeeld als een soort alien, los van enige emoties die hij daaromtrent zou kunnen ervaren. Een gebrek aan empathie is naar mijn mening niet gelijk aan een gebrek aan emotie op zich.
Wat de serie wel perfect heeft geportretteerd is de relatie tussen Sam en zijn zus Casey. Deze blijft Sam zien als mens. Ze zet zijn problematiek niet eerst en gaat niet altijd ‘voorzichtig’ met hem om. Casey maakt mopjes over dingen die hij niet snapt, plaagt hem, haalt hem uit zijn confortzone en zegt waar het op staat. Ik vond dit best een mooi voorbeeld voor ouders, om af en toe eens verder te kijken dan de stoornis zelf. Doorheen de serie zie je dat Sam duidelijk veel geleerd heeft van zijn zus, en dat hij erg naar haar opkijkt. Voor broers of zussen van kinderen met autisme is zij echt een mooi voorbeeld, en haar emoties zijn zeker wel erg herkenbaar.
Ondanks m’n bedenkingen ben ik blijven kijken naar de serie, omdat ik natuurlijk wel besef dat deze in eerste instantie bedoeld is om te entertainen. Dit merk je zeker wanneer het tweede seizoen verscheen werd zeer duidelijk dat wat in de pilot een heel erg apart verhaal leek te gaan worden, verviel in een typische Amerikaanse sitcom, met ietwat overdreven personages en gebeurtenissen.
Misschien om het kort te omschrijven vind ik de serie best wel toegankelijk, ze is grappig en geeft je op een luchtige manier inkijk in het leven van een gezin dat leert omgaan met een kind met een autismespectrumstoornis. Maar het geeft je soms ook het gevoel alsof je zit te kijken naar een ‘Autisme voor dummies’ boek, met vage algemene info.
Lauranne Leest 