Hi!
Ik kocht dit boek in Rotterdam samen met Freya. Ik denk eigenlijk dat het voornamelijk meenam omwille van de mooie en shiny kaft (sorry ik weet dat dit niet oké is, maaarrrrr ik ben zo zwak)! Het verhaal is een soort ‘moderne adaptatie’ van de Griekse Ilias, het bekende werk van Homerus.
Het verhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van Patroclus. Dit is een geweldig personage met een erg aparte en pure blik op de wereld. Patroclus is niet bepaald heel erg mooi, en ook niet slim. Hij is het kind van een vrouw met een verstandelijke beperking en zijn vader, koning Menoetius. De band met zijn ouders was niet echt sterk. Wanneer Patroclus in zijn jeugd per ongeluk een jongen doodt, wordt hij verbannen naar het hof van koning Peleus, de vader van de gekende Achilles.
In het paleis leert Patroclus Achilles kennen, en de twee worden beste vrienden. Deze vriendschap groeit vervolgens uit tot een liefdesverhaal met vele beproevingen. Achilles werd gestuurd om een centaur te verslaan, en eens hij volwassen is werd hij uitgehuwelijkt. Ondanks dit alles bleven de twee onafscheidelijk.
Later besloot Helena van Sparta om te vluchten met Paris, de Trojaanse prins. Dit zorgde ervoor dat de Grieken (door een verbond) de oorlog moesten verklaren aan Troje. Dan komt het klassieke verhaal steeds meer naar de voorgrond. Achilles gelooft erin dat dit zijn moment is om de voorspellingen die over hem gemaakt zijn waar te maken. Hij zou de ‘Beste der Grieken’ worden, en daarmee eeuwige roem en onsterfelijkheid verdienen. Hier heeft Patroclus het heel erg moeilijk mee. Hij is helemaal niet zo’n held als Achilles, maar hij wilt zijn geliefde niet alleen laten strijden. Patroclus besluit om aan de zijde van Achilles te vechten, en hij blijkt uiteindelijk nog een beslissende rol te spelen in de oorlog.
Wat ik zo fantastisch vind aan dit boek is dat je het intense gevoelige ik-personage Patroclus en al zijn gedachten en emoties al kan volgen van kleinsaf. Voor mij was Patroclus in de Ilias niet bepaald een personage dat de aandacht trok. Aan het taalgebruik in het oude verhaal kon je wel afleiden dat hij en Achilles een liefdesrelatie hadden, maar dit was me toch niet echt zo duidelijk. De auteur heeft de persoonlijkheid van Patroclus dus echt mooi vormgegeven, net zoals vele andere personages in het boek. Omdat de hoofdpersoon zo gevoelig is kan je je ook heel goed inleven in de situatie, die eigenlijk (zoals vele mythologische verhalen) vrij bizar is. Ik vind dit persoonlijk een enorme sterkte aan het boek, het slaagt er telkens in om deze ietwat vreemde verhalen toch te vermenselijken.
Ik ben echt verliefd geworden op dit boek! Ondanks dat je eigenlijk al weet hoe het verhaal afloopt (als je iets van Griekse mythologie kent, that is), word je toch volledig meegesleept en hoop je dat het misschien toch een ander einde kent.
Dit was voor mij zeker en vast één van de beste reads van 2018!
Kortom:
Lauranne Leest 