Ik zag ‘m al regelmatig vanuit mijn ooghoeken lonken naar mij, de mysterieuze cover van Arlo. Angstvallig probeerde ik de commentaar van menig lezer te vermijden, want wat ik wel wist, is dat dit verhaal binnenkomt. En hard. En dat het gaat over verlies en verdriet. En wat je daarmee moet doen…
Floor Denil (geboren in 1995 trouwens) was mij al eventjes bekend, ik volgde haar werk op instagram en haar stokmannetjes maakten mij al meermaals aan het lachen. Het is een simpel concept, die mannetjes, maar haar boek, dat is wel van een extra kaliber. De simpliciteit gecombineerd met enkele andere kleine kunstwerkjes, waar heel wat gevoel en symboliek uit tevoorschijn komt, maakt dit verhaal een meeslepende novel. Zoals Floor zelf zegt, niet alleen hahaha maar ook aha.
Zelf noemt Denil haar boek semi-autobiografisch. Het hoofdpersonage, Floor, zit in haar laatste jaar van de middelbare school wanneer ze haar goede (of misschien wel beste?) vriend, Arlo, verliest. Haar wereld staat even op z’n kop, want het grote gat dat achterblijft lijkt niemand te kunnen vullen. Ergens herkenbaar, iemand verliezen in een gevreesde puber-periode, die voor velen onder ons al zo moeilijk loopt op zich. Zij het niet door de dood dan misschien wel door reden. En ja, dat kan je hart breken, zeker weten! Weer eens het ultieme bewijs dat een graphic novel nét zo hard kan raken als een roman van 400pg. Dat de extra dimensie die de beelden geven je net zo goed kunnen meenemen op een reis, die in het geval van Arlo zeker weten helend is. Troosten, hoopgevend legt zij haar verwerkingsproces voor ons bloot… Met dit verhaal toont Denil aan dat de veerkrachtigheid van een mens sterker is dan we soms wel zouden denken.
Met andere woorden, een zeer, uitzonderlijk, knap debuut. Wauw.
“Pijn gaat rechtdoor. Pijlsnel. Hij transformeert. Bloeit open en snijdt minder scherp na een tijd.”
❀ Uitgeverij Vrijdag ❀ Graphic Novel ❀ 2020 ❀ 224 blz. ❀ EAN 9789460019180 ❀
Lauranne Leest 