Als mijn schoonzus vol lof blijft spreken over Cloud Atlas van David Mitchell, dan was ik in de veronderstelling dat Utopia Avenue minstens even goed moest zijn. Nadat ik mijn tickets voor Beatle week boekte besloot ik dat dit boek helemaal bij mijn mood-of-the-day zou passen, want ik was helemaal klaar om ondergedompeld te worden in sixties-vibes!
Het plot klonk veelbelovend en deed me ergens denken aan de alom bejubelde novel ‘Daisy Jones and The Six’ van Taylor Jenkins Reid. Mitchell bespreekt een zelfverzonnen band, Utopia Avenue, uit het Londen in de sixties, met aan het roer de folk-zanger Elf Holloway. Een band met een korte maar onstuimige route naar succes, inclusief drugs, seks, overtredingen van de wet en alle andere zaken die bij een ‘rock-and-roll’ leven lijken te horen.
Wat Mitchell (voor zover ik denk) probeert te recreëeren met deze klepper van 650 pagina’s is de iconische pop-scene van Engeland, waarin in de jaren 60 een soort revolte leek plaats te vinden. Deze bijzondere tijden brachten naast conflict ook heel erg veel vooruitgang met zich mee. De gewone mens kon, door middel van de kunst die muziek was, de wereld veranderen. Of zo leek het toch. Counterculture bleek de norm en verwierp een maatschappij waarin ongelijkheid heerste. Bij deze ‘swinging sixties’ kwam echter ook meer kijken dan deze mooie essentie, zo werd er volop geëxperimenteerd met LSD en andere psychedelica, waardoor er wel eens ‘misterstandjes’ ontstonden…
Hoe gehyped ik ook ben over de sixties en de bizarre cultuur die daar rond heen hangt, was ik na even lezen niet meer zo bijster enthousiast over dit verhaal. Het trok me helemaal mee in het begin, ik raakte geïntrigeerd in de band en wilde heel graag meer weten… Maar na een tijdje deed het me opeens niet veel meer. Dramatische evenementen volgenden elkaar in een sneltempo op, er gebeurde heel veel wat er uiteindelijk niet echt toe deed, plotgewijs. Mooi uitgediepte karakters worden afgewisseld met een hele boel ‘bekende mensen’ die ik dan ook meesal niet echt kende, wat het boek met tijden wel eens verwarrend durfde te maken. Voor mij had dit persoonlijk niet gehoeven, waardoor het boek best een honderd-tal pagina’s had kunnen krimpen in omvang. De vrouwelijke karakters vond ik ondermaats geportretteerd en hadden quasi allemaal een nietszeggende persoonlijkheid. Alsook veronderstel ik dat ik het plot niet 100% kon begrijpen omdat ik enige nudges naar Mitchell’s vorige novels niet kon plaatsen.
Laat ik het hier maar bij houden, en misschien, heel misschien, probeer ik Wolkenatlas binnenkort eens uit…
❀ Meulenhoff ❀ Roman ❀ 2020 ❀ 640 blz. ❀ EAN 9789029092968 ❀
Lauranne Leest 